چرا از هم متنفریـــــــــــم...؟؟؟

با سلام....

               <<همانا مدیریت بازرگانی 88 را آفریدیم تا آنان از یکدیگر متنفــــــــر باشند>>

بعد از 3 سال من هنوز هم نفهمیدم که چرا ما همکلاسی ها اینقدر از هم متنفریم که اگه همدیگه رو یه جا ببینیم راهمون رو کج می کنیم که مبادا ریخت همدیگه رو ببینیم(سلام پیشکش!!!).یا چرا اینقدر از هم متنفریم که میشینیم پشت سر هم یه چیزایی رو میگیم و طرف مقابلمون رو طوری تخریب می کنیم که انگار شیطان رجیمه در صورتی که خودمونم میدونیم که حرفامون اصلا حقیقت نداره(قابل توجه بعضی ها!!!فکر نکنید خیلی زرنگید،اگه به روتون نمیاریم معنیش این نیست که از چیزی خبر نداریم!!!).یا اینکه هنوز نفهیدم وبلاگی که حداقل روزی 50 تا بازدید داره چرا پستاش بالای 2 تا نظر نداره!!!یعنی اینقدر از همدیگه بدتون میااااااااد؟؟؟

هنوز بعد از این همه وقت نفهمیدم چرا هر وقت اومدیم یه کاری بکنیم که بچه ها با هم صمیمی تر بشن یه عده شروع کردن به سنگ اندازی و حرف درآوردن پشت سر بچه ها.....آخه یکی نیست بگه شماها چتونه که به خون هم هلاکید...؟؟؟پدر کشتگی دارین با هم؟؟؟

اصلا من یه سوالی دارم از شما....از شمایی که نمی خوای سر به تن دیگران باشه....بعععله همین شما....تو اصلا چقدر شناخت از همکلاسی هات داری که ازشون متنفری؟؟؟چقدر از منه مصطفی عضدی شناخت داری که ازم بدت میاد؟؟؟جز اسم و فامیلم چیزه دیگه ای ازم میدونی؟؟؟میدونی کی ام؟چیکارم؟به چی اعتقاد دارم؟؟؟و...... مشکلت با منه همکلاسی و بقیه همکلاسی هات چیه آخه لامصصصصب...!؟

به خدا چیزی که ما انتظار داشتیم این نبود... چیزی که من به شخصه اعتقاد داشتم و میدونم خیلی ها با من تو این مسئله هم نظر هستند یه چیز دیگه بود...یه محیط صمیمانه...میخواستیم واسه همدیگه یه چیزی بیشتر از همکلاسی باشیم...میخواستیم مثل یه خانواده باشیم....کمک حال هم باشیم ،رفیق هم باشیم....میخواستیم وقتی داریم از هم جدا میشیم اشک حسرت از چشمامون سرازیر بشه نه اشک شوق...!!!

چقدر نقشه داشتیم که از کنار هم بودن لذت ببریم نه اینکه از دیدن هم زجر بکشیم...

حالاست که باید بشینیم و حسرت روزهای خوش نداشتمونو بخوریم....روزهایی رو که میتونستیم با شادی و خنده بگذرونیم ولی با خشم و کینه گذروندیم....

یعنی اینقدر براتون سخت بود که همدیگه رو تحمل کنید...؟؟؟اینقدر سخت بود که همدیگه رو دوست داشته باشید و با هم دوست باشید...؟؟؟

شاید هم تقصیر شمایی که از همکلاسی هات خوشت نمیاد نباشه....شاید هم تقصیر ماست که میخواستیم همه رو راضی نگه داریم...همه رو دوست داشته باشیم....شاید مشکل از ماست...

دوران دانشجویی گذشت و ما نفهمیدیم چطور با این مهارت و خبرگی این دوران را خراب کردیم و هیچی ازش نفهمیدیم....به راستی که نسلی شدیم سوخته ی سوخته....هم دیگران سوزاندنمان،هم خودمان یکدیگر را به آتش کشیدیم....

                                                                                 سر بلند و سبز باشید