افکار خاموش

گرفت از من حواس درس آن موش          بدم در عقل شهره مثل خرگوش 

چه پوشش های خوش نقش ونگاری    چه جلف است آن بلوزشلوار کوتاه پوش 

چه سرخابی به لب برگونه اش هست    چه چشمانی چه گوشواری بر گوش 

چه میجنبد چه میجنبد چه ناجور     سرو گوشش سرو گوشش سرو گوش 

به مثل یک حمار جفتک زدم من     همینکه چشم من افتاد بر روش 

اگر سوراخ گردد تخت کفشم       به دنبالش روم کفش آهنین پوش 

همانند یک اردک راه میرفت        همینکه فکرشم غم هست فراموش 

سه چارروزی ازآن موضوع بگذشت     که اسم یک پسر افتاد بر روش 

اگر از کم خوابی اشکم درآید     بریزم قطره ی دارویی بر توش 

چه اافکاری که درمغزم تنیدم     گرفتم،رقصیدم با او هم آغوش 

   به فکر ازدواج با او بودم      تمام برق فکرم گشت خاموش 

نصیحت میکن ممّد به دوستان     نکن حرفهای آن جادوگران گوش 

به یاد زوجه اصلا تو نیفتا      به حرف حضرت سعدی بکن گوش 

اگرچه قافیه اش هیچ جور نمیشه     ولیکن جمله ای هستش طلاپوش 

چو نقص آید این یک سخن زان دوتن     که بودند سرگشته ازدست زن 

یکی گفت کًس زن را بد مباد      دگر گفت زن در جهان خود مبادا! 

شاعر:ممّد رجبلو هم اتاقیم

بچه ها سلام لطفا انتقادها و فحش های خودتان را در قسمت نظرات بیان کنید!