باد پرسید ز برگ:

-       همه گویند که سرو آزاده است

نظرت چیست تو درباره­ی این؟

برگ غمگین شد و گفت:

             "ناجوانمردترین سبز زمین"!

- ناجوانمردترین سبز زمین؟!

فهمِ کم عقلی­ات از روی کلامت ساده است

حافظ و سعدی و فردوسی و باقی همگی می­گفتند

                 این که سرو آزاده است ...

گفت: هر کس که بگوید این را

             بی گمان سرو فریبش داده است.

باد پرسید: چرا؟

    برگ چنین داد جواب؛

فصل پائیز تو دانی ز چه رو برگ درختان ریزد

-       گفت: آری!

بی شک از سردی پائیز بود

سر تکان داد و چنین داد جوابش را برگ:

-       گفت: تا سرد نباشد بدن لخت زمین در پائیز

همه پیراهن برگ

    از تن خود به در آرند و روی دوش زمین اندازند

و در این کار شریک­اند همه

             اما سرو

             سرو، بی دردترین سبز زمین

                 لفظ آزاده کجا سرو کجا

                 ناجوان­مردترین سبز زمین

                 برگِ بی­جان به همان حالی که از وزش صحبتِ باد

                               به زمین می­افتاد

                                  این­چنین گفت کلام آخر؛

روزی آخر به تن سرد خزان پوش زمین

             جریان می­یابد جریان دگر

لیک نه از سر همسانی با سنگدلانی چون سرو

             بلکه از حرمت خشکیدن تنهای درختان دگر.