بخشش

تو فرودگاه بودم و منتظر پروازم.هنوز یکم وقت تا پرواز بود.تصمیم گرفتم این زمان کمو با خوندن یک کتاب بگذرونم.رفتم و از فروشگاه یک کتاب کوچیک و بیسکویت خریدم تا حوصلم سر نره.رو یکی از صندلی های انتظار نشستم و مشغول خوندن کتابم شدم.یه تیکه از بیسکویتی که روی صندلی کناریم گذاشته بودمو برداشتم و خوردم.ناگهان متوجه شدم درست بعد از من آقایی که اون طرفتر نشسته بود و روزنامه می خوند،دستشو توی پاکت بیسکویت کرد و یه دونه برداشت و خورد.خیلی جا خوردم و عصبانی شدم.اما سعی کردم خودمو آروم نشون بدم.به روی خودم نیاوردم و گفتم شاید حواسش نبوده.مدتی گذشت و یه تیکه دیگه برداشتم،اما اون مرد با خونسردی تمام و تبسمی کوچیک رو لبش دوباره یه دونه از بیسکویت ها رو از پاکت در آورد و خورد.خیلی حرصم گرفته بود اما نمی تونستم بهش چیزی بگم.این کار همینطوری ادامه پیدا کرد تا وقتی که فقط یه تیکه بیسکویت مونده بود.منتظر بودم ببینم که حالا می خواد چی کار کنه... اون مرد دستشو برد تو پاکت بیسکویت و آروم اون تیکه آخرو از وسط نصف کرد و یکی از اون دو نیمه رو خورد.دیگه پر رویی تا چه حد می تونه باشه؟؟؟وقت رفتنم که رسید،با چشم غره ای به مرد پا شدم و رفتم.توی هواپیما که بودم و در حالی که به همین قضیه فکر می کردم،چشمم به کیفم افتاد.توشو که وارسی کردم دیدم یه پاکت بیسکویت دست نخورده توشه...

  من یادم رفته بود که بیسکویت خودمو توی کیفم گذاشتم.