قضاوت های دیگران... . چرا قضاوت های دیگران در باب رفتار ، کردار ، و گفتارها ، تو را تا این حد مضطرب و افسرده می کند؟ چرا دائما نگرانی که مبادا از ما عملی سر بزند که داوری منفی دیگران را از پی آورد؟ در شرایطی که امکان وصول به قضاوتی عادلانه برای همه کس وجود ندارد، این مطلقا مهم نیست که دیگران در مورد ما چگونه قضاوت کنند ،بلکه مهم این است که ما ، در خلوتی سرشار از صداقت و در قلبمان ، خویشتن را چگونه داوری کنیم. هرکس که کاری میکند ،هر قدر هم کوچک ،در معرض خشم کسانی است که کاری نمی کنند .هر کس که چیزی را می سازد – حتی لانه ی فرو ریخته ی یک جفت قمری – منفور همه کسانی است که اهل ساختن نیستند. ... و بیش از اینها ، انسان ،حتی اگر حضور هم داشته باشد و بر این حضور مصر باشد ،ناگزیر تیر تنگ نظری های کسانی که عدم حضور خود را احساس می کنند ، به او می خورد. رهایشان کن عزیز من ! به خدا بسپارشان و به طبیعت... . ما تا زمانی که می کوشیم خود را خالصانه و عادلانه قضاوت کنیم ، از قضاوت دیگران نخواهیم ترسید ،نخواهیم رنجید و... .