امید

روزی تصمیم گرفتم که دیگر همه چیز را رها کنم . شغلم را ، دوستانم را ، مذهبم و خلاصه  

 زندگی ام را ! 

به جنگلی رفتم تا برای آخرین بار با خداوند صحبت کنم. به خدا گفتم : آیا می توانی دلیلی  

  برای ادامه این زندگی برایم بیاوری؟ و جواب او مرا شگفت زده کرد . 

ا 

و گفت : آیا سرخس و بامبو را می بینی ؟ پاسخ دادم بلی. 

فرمود : هنگامی که درخت بامبو و سرخس را آفریدم ، به خوبی ار آنها مراقبت نمودم . به  

آنها نور و آب و غذای کافی دادم، دیر زمانی نپایید که سرخس سر از خاک بر آورد و تمام  

زمین را فرا گرفت اما از بامبو خبری نبود .من از او قطع امید نکردم.  

در دومین سال سرخس ها بیشتر رشدکردند و زیبایی خیره کننده ای به زمین بخشیدند ،  

اما همچنان از بامبوها خبری نبود . من بامبو ها را رها نکردم در سالهای سوم و چهارم نیز  

بامبوها رشد نکردند. اما من باز هم قطع امید نکردم. در سال پنجم جوانه کوچکی از بامبو  

نمایان شد . در مقایسه با سرخس بسیار کوچک و کوتاه بود اما با گذشت شش ماه ارتفاع  

آن به بیشتر از 100 فوت رسید. 

پنج سال طول کشید تا ریشه های بامبو به اندازه کافی قوی شوند
 

ریشه هایی که بامبو را قوی می ساختند و آنچه را برای زندگی بدان نیاز داشت را فراهم  

می کردند. 

خداوند در ادامه گفت : آیا می توانی در تمامی این سال ها که تو در گیر مبازره با سختیها  

بودی ، در حقیقت ریشه هایت را مستحکم می ساختی ، من در تمامی این مدت تو را رها  

نکردم همانگونه که بامبو ها را رها نکردم. 

هرگز خودت را با دیگران مقایسه نکن . بامبوو سرخس دو گیاه متفاوتند اما هر دو به زیبایی  

جنگل کمک می کنند . زمان تو نیز فرا خواهد رسید ، تو نیز رشد می کنی و قد می کشی  

از او پرسیدم چقدر قد می کشم؟
 

در پاسخ از من پرسید : بامبو چقدر رشد می کند ؟
 

جواب دادم : هر چقدر که می تواند
 

گقت: تو نیز باید رشد کنی و قد بکشی ، هر اندازه که بتوانی
 

به یاد داشته باش که من هرگز تو را رها نخواهم کرد. 

پس هرگز نا امید نشو.