درد و دل های یک دوست

با سلام به دوستان عزیزم 

                                     نمیدونم چجوری حرفمو شروع کنم که به کسی بر نخوره!!!اول از خدا میخوام که بهمون کمک کنه تا بتونیم هدفی رو که برای اون این وبلاگ درست شد رو به خوبی به انجام برسونیم.این وبلاگ ساخته شد تا جو سنگینی که تو کلاس داریم شکسته بشه تا همه بتونن جدا از ترس اینکه اگه تو کلاس خراب کنن دخترا یا پسرا بهش میخندنو مسخرش میکنن،اظهار نظر کنه.چه درست چه غلط؟چون سوال کردن اساسه فهمیدنه!این وبلاگ ساخته شد تا بچه ها از جو غمگینی که به فضای کشور حاکمه در بیان و حداقل چند دقیقه ای هم که شده شاد باشن(قابل توجه بعضیا که اینجا رو با مسجد و حسینیه اشتباه گرفتن!).این وبلاگ ساخته شد تا ما اتحاد پیدا کنیم،تا نشون بدیم با هم میتونیم کاری کنیم که دیگران از عهده انجامش بر نیومدن!تا رشته ی مدیریت رو زنده کنیم و نشون بدیم که مدیریت با ارزشترین و مهمترین رشته روز دنیاست ولی متاسفم که میبینم وبلاگ شده جای زنده کردن حب و بغض های قدیمی،جای شاخ و شونه کشیدن برای هم،جای چنگ و دندون نشون دادن و تیکه و متلک انداختن!!!البته فکر نکنین با شوخی کردن مشکلی دارم!نه اما بیاین مواظب باشیم این شوخی ها به توهین تبدیل نشه و کدورت پیش نیاره. 

در آخر به قول حکیم فردوسی از خدا میخوام که اگه  حرفهای من موجب رنجشه کسی شده  منو ببخشه و "به باد افره این گناهم مگیر" که ما جز خدا از کسی نمیترسیم.